સદા સુખિયા જગતમાં સંત, દુરિજન દુઃખિયા રે;
નાવે અકળામણનો અંત, મૂરખમાં મુખિયા રે. સદા. ૧
મહિપાલ, પામે મહાત્રાસ, ઘણા વેરી ગાજે રે;
રખે થઈ જાય રાજનો નાશ, તેણે હેયું. દાજે રે. સદા. ૨
તાલેવરને અંતરે ત્રાસ, ધાંખના ધનની રે;
રખે થઇ જાય નાણાંનો નાશ, મહા વ્યાધિ મનની રે. સદા. ૩
રૂવે રાત દિવસ બહુ રાંક, ભૂખે મન ભટકે રે;
વડો પૂર્વ જનમનો વાંક, ખરે ખરો ખટકે રે. સદા. ૪
વણપરણેલા મનમાં મૂંઝાય, ફોગટ જેવા ફરીએ રે;
પરણેલા પૂરણ પસ્તાય, હવે શું કરીએ રે. સદા. ૫
સુવાસણને ધણીનો સંતાપ, હુકમ કરે હાલી રે;
વિધવાનાં તે પૂરણ પાપ, ઉંમર ઓશિયાળી રે. સદા. ૬
કુળવંતી કરે કકળાટ, છકી ગયાં છે યાં રે;
કહ્યું માને નહિ દિનરેણ “, કાળાં મોનાં કેયાં રે. સદા. 7
વાંજિયાનાં વિલાં મૂખ, માથે મેણું મોટું રે;
શેર માટીનું ભાંગવા દુઃખ, દિયે જયાં ત્યાં દોટું રે. સદા. ૮
નીચા કુળ વાળા અકળાય, વધી ગયા વાંઢા રે;
દેવે શીદને સરજયા આાંય, ન સરજ્યા ઢાંઢા રે. સદા. ૯
ભોગ લાગ્યો. તે લીધો ભેખ, બોલે એવું બાવા રે !
પડી હાથમાં પૂર્વ રેખ, તેથી થયા આવા રે સદા. ૧૦
જેને પ્રપંચ ઉપર પ્રોત, ઝુરે એ તો ઝાઝું રે;
ઋષિરાજની સમજે રીત, તેને સુખ તાજું રે .સદા. ૧૧